Bovenstaand plaatje kwam ik een tijdje geleden tegen op twitter en het greep me meteen aan. Het is zo waar!
Afgelopen jaar werd ik me er steeds meer van bewust. Wat vind ik leuk, waar krijg ik energie van, wat voelt als niet werken, maar als gewoon leuk om te doen? Met die vragen ben ik veel bezig geweest tijdens mijn supervisietraject. Niet dat ik na een half jaar concrete antwoorden had en daarmee ander werk, maar het zette me wel aan het denken en het zette me ook op een nieuw spoor. Soms dendert de trein maar door, en laat ik de trein ook doordenderen zonder zijsporen te zien. Nu stond de trein stil en kon ik om me heen kijken waar er wissels lagen en welke kant misschien ook wel interessant zou zijn. Het grote nadeel van een nieuwe weg op gaan, is dat je niet zo goed weet waar die naartoe gaat. Onzekerheid. En daar houd ik niet zo van. Maar wat is het fijn om soms stilgezet te worden en je bewust te worden van andere mogelijkheden!
Ik weet mijn nieuwe weg nog lang niet, maar ik kan wel steeds meer dingen benoemen waar ik energie van krijg, van werk dat niet als werken voelt, van hard werken zonder stress te ervaren. Zo vind ik het heerlijk om met muziek bezig te zijn, concerten te geven (en dan vooral steeds wisselende doelgroepen als publiek), fluit te studeren, te schrijven, (literatuur)onderzoek te doen, structuur aan te brengen, anderen te enthousiasmeren om bijvoorbeeld een drempel over te gaan die ze zelf nog te hoog vinden, (startende) ondernemers in de culturele sector te begeleiden, tieners (scholieren) en studenten te begeleiden in de dingen die voor mij heel vanzelfsprekend zijn, en ja, zelfs om fluitles te geven! Iets waarvan ik dacht dat het niet aan mij besteed was, blijkt toch wel aan mij besteed te zijn. Mits ik niet in een keurslijf word gedrukt en acties opgelegd krijg ‘van boven’. Maar zelf mag bepalen wat en hoe en zo veel beter naar de individuele leerling en zijn/haar behoefte kan kijken. Fijne ontdekking!
En alhoewel ik goed alleen kan werken, heb ik gemerkt dat ik het toch echt wel heel fijn vind om tijdens mijn werk collega’s om me heen te hebben, waar ik even mee kan babbelen. Geen urenlange privé verhandelingen, maar wel: goh, hoe gaat het? Even een kort praatje. Of juist over werkinhoud praten, zodat mijn kennis daarmee uitgebreid wordt. Beide heb ik vorig jaar erg gemist. Alleen op kantoor zitten is soms wel leuk, maar niet week in week uit, maand in maand uit.
Mijn zwangerschapsverlof heeft me in dit proces geholpen. Ik heb zo nu en dan ‘vertraging’ nodig, aangezien ik altijd snel snel snel wil. Mijn verlof duurde vier maanden, dat is wel heel lang voor een ‘vertraging’, maar af en toe op de rem trappen kan bij mij echt geen kwaad. Ik leer het al steeds beter om de rem zelf te bedienen in plaats van dat anderen dat voor mij moeten doen.
Ik houd van hard werken, en zeker van hard werken voor iets dat mij interesseert. Dat schijnt men passie te noemen 🙂 (maar af en toe doe ik het even rustig aan)