Bye bye basisschool…

Daar gaat ‘ie dan, onze Joris. De laatste dag op de basisschool. Een andere school dan waar hij acht jaar geleden als kleuter begon. Waar hij in een leuke klas startte, maar vooral niet deed waar hij geen zin in had. Waar hij de kleuterjaren grotendeels heeft doorlopen met het om de tuin leiden van de juffen en niet heeft leren knippen, niet heeft leren kleuren, niet heeft leren doorzetten als het niet vanzelf gaat. Waar hij op een gegeven moment weigerde een kleurplaat te kleuren voor een jarige papa, mama, opa of oma. Waar hij zich afvroeg waarom hij voor de jarige geen foto mocht maken van een constructiewerk dat hij had gemaakt.

Waar hij een leeg tekenvel inleverde met de mededeling ‘de koe is van de tekening weggelopen’. Waar hij meer Duckies las dan naar instructies luisterde. Waar hij niet vervelend was, maar steeds minder in de groep paste. Waar een leerkracht het soms niet meer wist en wij steeds vaker een gesprekje hadden. Waar de leerkracht en wij soms verschillende ideeën hadden over de aanpak. Waar hij zich eenzaam begon te voelen toen zijn vriendjes een voor een naar een andere school gingen, een jaar over deden of liever met andere kinderen gingen spelen. Waar we zagen dat hij zichzelf niet meer was. Waar wij ons steeds meer afvroegen of het cognitief, sociaal en emotioneel wel oke, of zelfs verantwoord, was om hem nog ‘de tijd uit te laten zitten’ tot het voortgezet onderwijs. 

Wat waren we blij met externe deskundigen die ons adviseerden om verder te kijken dan deze school. En daarmee uitspraken wat wij ergens wel wisten. De Kwadraatafdeling op de Akker, voltijds hoogbegaafden onderwijs, gewoon in ons eigen stadje Meppel, 10 minuten verder fietsen. Wat waren we blij dat hij daar na enkele weken al terecht kon. En wat waren we blij met zijn uitspraak na de wenmiddag, de laatste middag voor de meivakantie ‘oh, híer voel ik me thuis’. Ik zag hem in één middag weer zichzelf worden. Hier was de juiste cognitieve uitdaging; hier werd het tempo flink opgevoerd en kreeg hij naast de reguliere vakken veel projectonderwijs, schaakles en Chinees. Hier waren kinderen die hem waardeerden om wie hij is, met zijn eigen-aardigheden. Die ook fascinaties voor diverse ‘niet bij de leeftijd passende’ onderwerpen hadden. Die zijn humor snapten. Hier was volop aandacht voor zijn emotionele ontwikkeling. Leerkrachten om de tuin leiden lukte hier niet meer. Er was extra aandacht voor verschillende executieve vaardigheden, want leren plannen, leren, ergens aan beginnen en ook afmaken, emotieregulatie, organisatie van zijn werk, dat was hem nog een beetje vreemd. Het zijn ook vaardigheden waar hij in de toekomt aan mag blijven werken.

Wat zijn we blij geweest met deze schoolwissel eind groep 6. Het heeft Joris veel goeds gebracht. Niet elke onderwijsprofessional op zijn oude school stond achter deze keuze. Door de vele gesprekken en het onbegrip, en zelfs waarschuwingen om niet naar de Kwadraatafdeling te gaan ‘want daar zijn allemaal probleemgevallen, ze gaan echt niet allemaal naar het vwo en sommigen komen zelfs terug naar de reguliere school’, was het zaadje bij mij geplant om te starten met de studie tot ECHA specialist hoogbegaafdheid. Hier valt nog een wéreld te winnen. En daar ga ik aan bijdragen.