Niet dat ik over elk concert een ervaringsverhaal schrijf, maar dit is dan weer zo’n mijlpaal. Ik heb een kleine vier maanden geen concerten gegeven in verband met mijn zwangerschapsverlof en dan is het eerste concert wel even spannend! Vond ik in elk geval. Dus zoals ik ook al eerdere concertervaringen beschreef, zal ik ook deze verwoorden.
Zondag 15 februari. Om 15.00 uur spelen we een concert in het Karmelklooster in Drachten. Het repertoire hebben we ‘simpel’ gehouden in de zin dat we geen nieuwe werken op de lessenaar hebben staan. Dat was me namelijk de vorige keer bijzonder slecht bevallen: zwangerschapsverlof en op het eerste concert daarna speelden we ‘Narthex’ van Bernard Andrès voor het eerst. Slechte planning. Maar van ervaring leert men.
Als ik begin van de zondagmiddag weg moet voor een concert ga ik meestal ’s ochtends niet naar de kerk, zodat ik genoeg tijd en rust heb om in te spelen en voor te bereiden. Vandaag ga ik wel, want de mogelijke nieuwe dominee komt spreken en ik wil natuurlijk graag weten wie dat is! Met als gevolg dat het na die tijd een klein beetje stressen is. Ik wil fatsoenlijk inspelen, fatsoenlijk lunchen en om 12.45 staat Annegreet al voor de deur. Natuurlijk krijg ik alles voor elkaar in de beschikbare tijd en rond 13.00 uur rijden we naar Drachten. Het is lekker rustig op de weg en na 36 minuten zijn we al op locatie. Drachten klinkt altijd verder weg dan het daadwerkelijk is.
We pakken alles uit de auto en installeren ons in de kapel van het klooster. We spelen wat in en ontdekken een fantastische akoestiek. Thuis merkte ik al dat ik wat gespannen was, beetje zenuwachtig. Ik heb zo’n poos geen concerten gegeven dat het gewoon weer even wennen is: voor mensen spelen en een uur lang alle aandacht krijgen. Het inspelen in de kapel helpt, net zoals het ontspannen met behulp van wat selfies…
…en het ‘even rustig zijn’ na het omkleden, wachten tot het concert begint. Ook weer zoiets: de kleedkamer. Je weet nooit waar je terecht komt waar je je kunt omkleden. In zorgcentra is het toilet meestal de kleedruimte. Nu hebben we de ‘muziekkamer’ van het klooster tot onze beschikking. De kamer kijkt uit op een mooie tuin:
en ik ontdek zelfs een mega panfluit in de muziekkamer 🙂
Ik heb voor vandaag een jurk meegenomen waarin mijn overtollige vetjes zo weinig mogelijk te zien zijn. Helaas heb ik altijd ruzie met de panty. Tot waar trek ik hem op. Tot op mijn heupen, dan krijg ik daar een dikke vetribbel doordat de panty in mijn vel drukt. Tot op mijn buik, dan krijg ik een dubbele buik, omdat de panty daar het vet in tweeën splitst. Of tot onder mijn borsten, met als gevolg dat alle buikvet wordt samengeperst, zodat ik alsnog zwanger lijk. De panty drukt geen deuk in mijn taille, maar versmalt mijn taille dusdanig dat het mijn buik benadrukt. En dat wil ik juist niet. Ik zoek de meest optimale hoogte, kijk in de spiegel en ben wel aardig tevreden.
Dan begint het concert. Ik ben inmiddels minder zenuwachtig, zit weer goed in mijn concert-rol. We spelen een uur, vertellen tussendoor over de stukken die we spelen, Annegreet licht de werking van de harp toe, iets wat vaak gewaardeerd wordt. Vragen over de fluit hebben mensen zelden, maar er blijkt een amateurfluitist in de zaal te zitten die toch nog wat vragen heeft!
Na een uurtje zijn we klaar. Ik ben tevreden, zeker voor dit moment. Annegreet en ik evalueren altijd de concerten en ook nu hebben we weer voldoende op- en aanmerkingen. Het houdt ons scherp en we weten weer waar we aan kunnen en gaan werken.
Na afloop praten we nog met wat mensen uit het publiek en drinken nog een kopje thee. We rijden weer naar huis en om 17.30 zet Annegreet me weer voor de deur af. Ik heb lichte hoofdpijn en merk dat het best wel weer een inspannende dag is geweest. De kop is eraf, nog veel concerten te gaan komende maanden! Leuk!
