Het is ergens in 2021. Ik word regelmatig emotioneel zonder duidelijke reden, moet snel huilen, ervaar onrust en weet inmiddels: er is wat aan de hand; iets diepers in mij waar ik niet zomaar bij kan. Ik mail mijn rots in de branding Margreet Bijnagte die me in deze gevallen helpt om ‘mijn ui-laagjes’ een voor een af te pellen om tot de kern te komen. Het zijn kwetsbare gesprekken, eng ook, want gesprekken met haar leiden tot verandering (zie mijn blog over het supervisietraject). Twee gesprekken zijn genoeg en ik heb een besluit genomen. Ik ga weer studeren. Ik wil niet nog veel langer het werk doen dat ik nu doe.
De RITHA opleiding tot specialist hoogbegaafdheid aan de Radboud Universiteit. Die opleiding had ik al in het vizier, maar vanwege de hoge kosten – zowel voor de opleiding als de gederfde inkomsten – en toch ook wel de hoge studiebelasting elke week ben ik een beetje huiverig. Na weken wikken en wegen kan ik er niet meer onderuit: hier ligt mijn hart. Ik meld me aan, ga op zoek naar een stageplek (verplicht, want ik heb geen werk waar hoogbegaafdheid een thema is) en krijg een berichtje dat ik ben toegelaten.
September 2022. De eerste drie seminardagen, van 9.00 tot 17.00 uur. Ik ben onwijs zenuwachtig: drie dagen in een B&B, helemaal alleen. Wat als ik me niet op mijn gemak voel bij mijn studiegenoten, wat als ik geen aansluiting vind, wat als de inhoud te moeilijk is (ik heb wel wat over hoogbegaafdheid gelezen, maar geen wetenschappelijke artikelen en al helemaal niet in het Engels), wat als… wat als… Gelukkig heb ik voor het seminar via de leeromgeving al een beetje kennis gemaakt met mijn studiegenoten. Eentje blijkt ook Toegepaste Onderwijskunde te hebben gestudeerd. Eentje blijkt vlakbij te wonen. Eentje blijkt ook zelfstandig ondernemer te zijn. Een paar die – net als ik – een carrièreswitch overwegen en over net zo weinig kennis beschikken als ik. Gelukkig al wat overeenkomsten. Maar ook een paar die (in mijn ogen) al heel veel weten over hoogbegaafdheid en een paar die de studie eigenlijk alleen starten voor de titel die we na afstuderen mogen voeren. Hoe zou het contact met hen zijn? Ik heb het gevoel dat ik nu al 10-0 achter sta. Ik ga een hele hoop leren…
De kennismaking is prettig; de eerste dag is bijzonder intens. De tweede dag is net zo bijzonder en minstens zo intens. Wat voelt deze groep goed, wat voel ik me op mijn gemak! Op de derde dag duizelt mijn hoofd van alle informatie en van de fantastische studiegenoten. Als nieuwkomer in dit gebied ligt voor mij het tempo hoog, het spreektempo ligt wellicht nóg hoger en ik geniet. En dit is nog maar het begin. Ik heb een paar dagen nodig om bij te komen en te realiseren wat hier is gebeurd. Veel tijd krijg ik niet, want het tempo blijft daarna hoog liggen. Ik lees elke week veel artikelen, mijn Engels schiet omhoog, ik maak opdrachten, moet nadenken, merk dat puzzelstukjes soms ook ’s nachts vallen.
Blok 1 – de fundamenten van hoogbegaafdheid – rond ik na een paar maanden met succes af. Blok 2 begint, de keuzemodule Sociale en emotionele ontwikkeling van hoogbegaafde studenten. Volledig in het Engels, dus naast lezen en luisteren ook praten en schrijven. Een nieuwe uitdaging, maar ik heb besloten uitdagingen niet uit de weg te gaan, dus ook dit kan ik. Blijkt.
Het tweede seminar volgt in het voorjaar van 2023. Weer drie dagen van 9.00 tot 17.00 uur. Ik slaap dit keer in het hotel waar het seminar ook is. Het intensieve appcontact met de groep werpt zijn vruchten af: we zien elkaar voor de tweede keer, maar het voelt vertrouwd. ’s Avonds zoek ik – na goede en vaak ook verschrikkelijk humoristische gesprekken – laat mijn bed op. Ook na deze dagen heb ik tijd nodig om bij te komen en weer te landen.
Blok 3 en 4 volg ik gelijktijdig. Blok 3 is mijn stage op het Ichthus College in Kampen waar ik enkele maanden mee loop met de hoogbegaafdheidsspecialist van de onderbouw van het vwo. Met de voeten in de klei: om aan de slag te gaan met onderwijs vóór deze doelgroep wilde ik per se mét deze doelgroep hebben gewerkt. Ik leer erg veel: inhoudelijk, werken met leerlingen met kenmerken van hoogbegaafdheid in de onderbouw, maar óók dat dit niet direct de doelgroep is waar ik mezelf later zie werken.
Blok 4 is het maken van een eindproduct. Ik heb een thema in mijn hoofd en onder supervisie van mijn begeleider Sven Mathijssen schrijf ik mijn voorstel: hoogbegaafdheid bij ArtEZ hogeschool voor de kunsten. In de maanden erna lees en schrijf en lees en schrijf ik totdat ik in februari 2024 groen licht krijg: hij is klaar en goedgekeurd. ‘Van gave naar talent’: een fact sheet, een powerpointpresentatie en een theoretisch kader met antwoorden op de vraag: wat kan een opleiding bij ArtEZ doen om invloed uit te oefenen op het ontwikkelingsproces van de getalenteerde student? Ik werk vier thema’s uit: het aangeboden curriculum, de kwaliteit van docenten, mentorschap en studieloopbaanbegeleiding. Wil je mijn eindproduct lezen? Stuur me even een berichtje.
Na de afronding van blok 3 en aan het eind van blok 4 komt weer die onrust: met dat ik mijn hart aan het volgen ben, zet ik dat hart blijkbaar ook meer open en komt er een wirwar aan gedachten, gevoelens en emoties. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet, dus heb weer een gesprek met Margreet. Zij helpt me een en ander te duiden en ik al snel kan ik het zelf weer verder oppakken.
Het laatste seminar – eind april 2024 – komt in beeld. Weer drie dagen van 9.00 tot 16.45 uur. Presentaties van de eindproducten en nog enkele gastsprekers. En op de laatste dag is de diploma-uitreiking. Wanneer we elkaar zien aan het begin van de eerste dag merkt de hoofdopleider op dat we een hechte groep studenten zijn. Dat ziet ze niet heel vaak. Ik ervaar ook een hechte groep: verbindend, open, respectvol, authentiek, kritisch, creatief, enthousiast, sensitief, intens, humoristisch. Met een paar studiegenoten heb ik ook tussen de seminars door afgesproken. Kopje koffie, wandeling, lunch, even videobellen. Wanneer je dan ook nog hele seminardagen tot laat in de avond bij elkaar bent, schept dat wel een band.
De diploma-uitreiking is een mooie ceremonie. Ik vind het oprecht jammer dat het voorbij is. Dat het studeren voorbij is, dat we elkaar niet meer treffen in deze ambiance. We zullen elkaar wel blijven zien, maar voor mijn leerhonger zal ik op zoek moeten gaan naar een nieuwe uitdaging.
Tijdens de hele studie heb ik op een briefje onderwerpen opgeschreven waar ik blij van werd. Ik vertrouwde erop dat gaandeweg duidelijk zou worden in welke richting ik zou willen gaan werken. Dat is gebeurd. Ik kijk er erg naar uit om te gaan werken voor en met studenten in het hoger onderwijs op het gebied van hoogbegaafdheid en/of talentontwikkeling.
Naast professionele lessen heb ik ook een waardevolle persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Tien jaar geleden startte ik tijdens mijn supervisietraject met het leren accepteren van mijn eigenschappen die ik zelf, ook gevoed door anderen, vaak ervoer als ‘te’. Te snel, te emotioneel, te veel interesses, teveel willen leren, te kritisch, te voortvarend, teveel moeite met autoriteit, te autonoom, te intens, te snel verveeld, te onrustig, te complex, te direct, te eigenwijs, te volhardend, te ambitieus, te gevoelig. Afgelopen anderhalf jaar mocht ik verder gaan dan slechts accepteren: juist trots zijn op mijn unieke kenmerken en deze eigenschappen leren te omarmen. Dit hoort bij mij, zo ben ik, en met deze eigenschappen kan ik er nog beter voor anderen zijn.
Dank lieve 2022-7-groep. Dank dat ik met jullie mee op reis mocht. Dank dat jullie mee op mijn reis gingen. Inmiddels voel ik me niet meer 10-0 achter staan. En zelfs de mensen die alleen het titeltje wilden halen, en waar ik stiekem best wel tegenop keek, bleken ook maar heel gewone mensen te zijn.
Onlangs stuitte ik op deze uitspraak:
‘Durven is je evenwicht verliezen. Niet durven is jezelf verliezen.’ (Søren Kierkegaard)
Ik heb tijdens de studie meerdere keren even mijn evenwicht verloren en hoop dat dat nog veel vaker gebeurt.