Wandelweekend

Het is zomer 2015 en ik lees het boek ‘Wild’ van Cheryl Strayed waarin ze haar wandeltocht van 1700 kilometer beschrijft. Zonder wandelervaring en met enorme rugtas. Ik ben diep onder de indruk en zou ook best, zij het op kleinere schaal en zonder enorme rugtas, een lange wandeling willen maken gedurende enkele dagen. Ik besluit mijn zusje Jolanda in te lichten en samen bedenken we dat we onze vader ‘pa’ een wandelweekend cadeau willen geven voor een paar verjaardagen. Nu is hij nog erg fit (je weet het maar nooit met ouder wordende mensen…) en het lijkt ons heel ‘waardevol’ (om in pa’s termen te spreken) om een weekend met z’n drieën wandelend door te brengen. Mijn andere zussen vinden onze geplande hoeveelheid kilometers teveel en gaan niet mee.

Het weekend staat al zo’n negen maanden in onze agenda: 20-22 mei. Begin mei gaan Jolanda en ik eens nadenken over een bestemming en komen bij Wuppertal uit. De foto’s op internet liegen er niet om en het is niet al te ver rijden om toch in de heuvels te kunnen wandelen. Een onderkomen vinden we in een appartement in Solingen, een fantastisch ruim appartement dat onze verwachtingen overtreft, zeker gezien de prijs die we ervoor hebben betaald.

Een week van tevoren maken we een planning waar we ons overigens niet erg aan vast willen houden, maar zo hebben we wel een idee hebben wat we kunnen gaan doen.

Op vrijdag haalt Taxi pa ons op in respectievelijk Baarn en Arnhem Presikhaaf. We rijden naar de VVV in Wuppertal waar we de benodigde wandelkaarten ophalen en rijden vervolgens door naar Bahnhof Dahlhausen in Radevormwald om te gaan railbiken. Mijn vorige ervaring was enerverend; dit keer valt het tegen, maar toch hebben we 16 kilometer op dat ding gefietst en zijn ook Jolanda en pa een ervaring rijker.

We rijden naar Solingen om de sleutel van het appartement op te halen, onze spullen uit te laden, berichten op de mobiele apparaten te lezen, en we gaan op zoek naar een restaurant om, uiteraard, een heerlijke schnitzel te gaan eten. ’s Avonds bestudeer ik uitgebreid de plattegrond van de wandelroute van de volgende dag: de Drei Täler-Tour van 27,5 kilometer. Ik zoek uit waar we het beste kunnen parkeren, wat we onderweg tegenkomen, waar we überhaupt langs gaan lopen, wat onze markeringspunten zijn etc.

Op zaterdagochtend ben ik vroeg wakker, na een slechte nacht – eerste nachten ergens anders, zonder Bernd, zijn nooit een succes, hoe lekker het bed ook ligt – en is pa al op pad om broodjes te kopen. Om 7.30 uur zitten we aan het ontbijt en om 9 uur staan we naast de auto aan het begin van onze wandeling. Mijn planning vooraf was rond 15.30 te eindigen. Gelukkig wist ik toen nog niet dat we deze eindtijd ruimschoots voorbij zouden gaan. Vol goede moed gaan we op pad. Het is mooi weer, de omgeving is prachtig, we zijn alle drie nog fris en fruitig.

Bij kilometer 5 gaat het al fout waardoor we 5 kilometer om lopen en een stuk langs de berm moeten lopen waar de auto’s sneller rijden dan ons lief is. Maakt niet uit, we blijven leven. Als we 18 kilometer hebben gelopen zitten we in theorie over de helft van de wandeling. We nemen, zoals de wandeling voorschrijft, de bus naar een plek 3 kilometer verderop (best fijn, even zitten, zonder schoenen) en zetten onze wandeling fris en fruitig voort.

Na 27 kilometer bereiken we het mooie Schloss Burg. We beginnen onze voeten, benen, heup, rug en schouders te voelen. Eigenlijk zou de wandeling qua kilometers hier zo ongeveer op moeten houden, maar we zijn dus nog lang niet bij het eindpunt. We rusten bij het slot, eten een ijsje, gaan met de kabelbaan naar beneden, genieten van het uitzicht en lopen weer verder.

Waar ik meteen mijn vraagtekens heb of we de goede kant op gaan, weet pa met 100% zekerheid te zeggen dat we de goede kant op gaan. Ik geloof hem. We lopen ruim 2 kilometer in de verkeerde richting. Best wel frustrerend als je de blaren al begint te voelen. Een vriendelijke meneer wijst ons de snelste weg naar de Müngstener Brucke, maar ons gezamenlijke Duits is zelfs nog te slecht om de hele beschrijving te volgen waardoor we dus weer verkeerd lopen. Gelukkig doet de gps op mijn telefoon het, zodat we nog een beetje een idee hebben waar we ons bevinden en welke kant we op moeten. Het is dan wel weer jammer dat Maps veel wegen in het bos kent, maar niet alle waardoor we dus weer onnodig extra meters maken. Maar… op een gegeven moment spot pa DE brug waar we heen moeten! Via een mooie kronkelweg in het bos komen we dan uiteindelijk bij de brug, waar de auto vlakbij staat. We missen wel helaas de Schwebefähre waarmee je de Wupper kunt oversteken. Had me zo leuk geleken, maar we hebben echt de puf niet om een kilometer terug te lopen langs de Wupper om alsnog met dat ding de Wupper over te gaan. Na 36 kilometer staan we om 19.15 uur weer de bij auto.

Ik voel mijn voeten, mijn benen, mijn heupen, zelfs mijn buik en nek, maar ben niet total loss. Wel weet ik dat ik niet zo lang met een rugtas op kan lopen: mijn – blijkbaar uítstekende – kleine botjes van mijn sleutelbeen doen pijn. Ik heb mijn wandelheuptas wel meegenomen, maar daar past geen proviand voor een hele dag in, dus besloot ik toch mijn rugtas mee te nemen. Een slecht idee. Mijn nieuwe wandelbroek van Mammut blijkt wel een prima aankoop te zijn geweest. Alhoewel ik me nog steeds afvraag welke functie dat elastieken lusje aan de binnenkant van de linkerbroekspijp heeft. Als iemand me dat kan vertellen…

Als we in de auto zitten, zoeken we een supermarkt op, strompelen Jolanda en ik door de winkel, kopen een maaltijd, rijden naar het appartement, inspecteren onze voeten – ik constateer dat ik, naast één blaar, ook een of andere allergische reactie op mijn linkerbeen heb waardoor ik een paar vuurrode plekken zie – bereiden en eten de maaltijd en gaan om beurten in bad. Jolanda en pa hebben amper trek, ik eet alsof ik een dag niet heb gegeten.

’s Nachts slaap ik al beter dan de vorige nacht, maar ben alsnog veel wakker, draai me vaak om, constateer elke draai dat ik me nog kan bewegen en word – het is zondag – uiteindelijk toch uitgerust om 7 uur wakker. De bakker is niet open, maar daar waren we al op voorbereid. De broodjes hadden we al in huis; ik stop ze in de oven zodat ze weer wat knapperig zijn. Tijdens het ontbijt bedenken we wat we gaan doen. De oorspronkelijke planning was nog een wandeling van 20 kilometer te gaan lopen, maar daar zien we al heel snel van af. We besluiten naar Wuppertal te rijden en daar een stukje van de Sambatrasse te lopen. De hele trasse is 10 kilometer lang; na 4 kilometer lopen we terug en hebben we dus alsnog 8 kilometer in de benen. Dan houdt het voor ons op, onze voeten hebben er geen zin meer in.

Wuppertal staat bekend om de zweeftrein en natuurlijk moeten en zullen we een ritje in dat ding maken. We kopen een dagkaart voor 3 personen en rijden helemaal tot het eindstation. Op de terugweg stappen we uit bij een station dat ons wel leuk lijkt, zoeken een eetgelegenheid op dat ons maar enigszins een fatsoenlijke warme maaltijd kan bieden. Van buiten lijkt het drie keer niks, maar van binnen is het best aardig en het eten is simpelweg goed.

Daarna strompelen we weer naar de trein om naar de auto terug te gaan. Taxi pa brengt ons naar respectievelijk station Velp en Baarn. Helaas rijdt de trein vanaf Velp maar één keer per uur en ben ik net 5 minuten te laat op het station. Ik weet me aardig goed te vermaken de rest van het uur. In Meppel word ik – hoera – met de auto opgehaald door Bernd en de kinderen, zodat ik niet door de regen naar huis hoef te lopen. Ik ben precies op tijd thuis om nog even met de kinderen te knuffelen, hen de cadeaus te geven die ik heb gekocht en om hen daarna naar bed te brengen.

Het was een top weekend, met lieve mensen om me heen. In deze formatie was ik niet eerder zo lang op stap geweest. Ik heb het hele weekend harder moeten praten dan normaal (pa heeft gehoorapparaten maar zelfs daarmee vangt hij niet alles tot in detail op en Jolanda heeft ook een slechter gehoor dan Bernd :)), ik heb verder gelopen dan ik dacht dat ik zou kunnen. Ben niet kapot, had zelfs nog meer kunnen doen als het zou moeten. Het daagt me uit om in Nederland ook langere tochten dan 20 kilometer te lopen. Het enige nadeel vind ik dat het zoveel tijd kost, dat wandelen.