Nadat mijn zusje Jolanda en ik onze vader (‘pa’) acht jaar geleden een wandelweekend cadeau hadden gegeven, vonden we het tijd om opnieuw op stap te gaan. Dit jaar kreeg hij voor zijn verjaardag opnieuw een wandelweekend cadeau van ons.
We besluiten deze keer naar Münster te gaan. We vinden er een mooie wandeling van station Münster naar station Greven, met een lengte van 25 kilometer. Dat is een perfecte afstand, mits we niet verkeerd lopen. We hebben immers ervaring…
Deze keer vinden we een onderkomen in het Ibis Budget Münster City hotel, dichtbij het station. Dat is handig, want we gaan met de trein. De hotelkamer is functioneel, wat voor ons goed genoeg is.
Op vrijdag stappen pa en ik in Meppel op de trein en in Enschede ontmoeten we Jolanda.
Daar stappen we over op de trein naar Münster, waar we halverwege de middag aankomen. Na het inchecken doen we een warming-up en lopen een rondje van 8 kilometer rondom de Aasee. Daarna eten we in de Biergarten bij Spatzl; ik herinner me van eerdere keren in Münster dat het eten daar prima is. Een zitje aan de rand van het terras zorgt ervoor dat we elkaar goed kunnen verstaan: ík heb dan weliswaar geen (ernstig) gehoorverlies, maar mijn reisgenoten wel.
Na het eten leid ik pa en Jolanda langs enkele bezienswaardigheden in Münster. Niet dat ik veel weet, maar zij zijn er nog nooit geweest, dus ik weet in elk geval meer dan zij 😊
Op zaterdagochtend treffen we elkaar om 8.00 uur bij het ontbijtbuffet en een uurtje later gaan we op stap. We hoeven alleen de ‘HL’-symbolen op lantaarnpalen en bomen te volgen. Vrij eenvoudig, zou je denken. Maar na twee kilometer gaat het al mis. Jolanda instrueert ons: ‘Voor het water moeten we naar rechts.’ Dat water zien we echter alle drie niet en na een poosje ontdekken we dat we verkeerd lopen. Waar ging het mis? In plaats van geïrriteerd te zijn dat het nu al fout gaat, besluiten we mild te reageren: we lopen terug en pakken bij het water de draad weer op. We weten nu al wel dat we meer gaan wandelen dan 25 kilometer. We lopen dus terug – naar het water. Jazeker, we waren het water overgestoken, we waren over een brug gelopen. Maar hadden alle drie dit moment even gemist.
De route voert ons over allerlei paden naar Münster Nord, door Coerde, en dan door het bos en langs het water langs de rand van Greven naar het station. Vaak kunnen we met z’n drieën naast elkaar lopen, soms met z’n tweeën, wat prima is, want af en toe niet hoeven luisteren of praten vind ik erg prettig. Zelfs in de rustige omgeving van de natuur kan mijn hoofd overuren maken.
Bij kilometer 20 moeten we gedurende een half uur achter elkaar lopen, want het pad is smal. Ik loop voorop; pa en Jolanda een aardig eindje achter mij. En dat is het moment waarop mijn hoofd bijna uit elkaar barst; het begint met associëren en reflecteren, en ik vind de wandeling één en al symboliek voor mijn reis door het leven. Er valt welgeteld één traan uit mijn oog. (Al een hele vooruitgang; meestal kan ik niet stoppen met huilen in zulke buien 😅) En ik denk: waarom heb ik voor zulke momenten minstens 20 kilometer wandelen nodig?
Het is een smal pad, langs het water. Soms door mul zand, soms gevaarlijk dicht langs grote brandnetelstruiken. Soms is het pad duidelijk zichtbaar, soms ook niet. Er zijn kuilen, ik moet opletten. Zie mooie zwarte libellen. De hele route is bewegwijzerd. Meestal is dit duidelijk, maar regelmatig moesten we even op zoek naar ons teken. Of checkte Jolanda of we nog wel goed gingen. Ik denk aan mijn levenspad. Ik heb steeds meer een plan, loop volgens mijn min of meer uitgestippelde route. Op grote kruispunten heroriënteer ik me: waar zal ik heen? Wat is mijn route? Af en toe vraag ik hulp, maar vaak denk ik het zelf wel te weten. Soms ben ik zo gefocust dat ik signalen mis, of let ik er juist te veel op, en gebeurt het wel eens dat ik iets anders doe dan ik van tevoren gedacht of gepland had, zowel op werk- als op sociaal gebied. Ja, dan raak ik best even geïrriteerd, zeker omdat ik op die momenten baal van wat ik ervaar als mijn intense en complexe hoofd dat nooit eens even stil is. Maar ach, heeft het zin om boos te worden op mezelf? Of mag ik ervaren: oké, dit was misschien minder slim, hoe kan ik nu weer terugkeren op mijn pad? Ik reflecteer en bedenk hoe ik dit de volgende keer kan voorkomen of anders kan aanpakken. Wat fijn is het om steeds te mogen blijven leren!
Wat is het heerlijk om deze gedachten toe te laten en met niemand te hoeven delen. Ik geniet van de stilte, van de mooie natuur, ben ontzettend dankbaar voor dit weekend en de fijne en soms kwetsbare gesprekken waarin vooral Jolanda en ik elkaar nog veel beter leren kennen.
De laatste paar kilometers kunnen we weer naast elkaar lopen. We laten onze flesjes water bij een openluchtzwembad vullen (we hebben spijt dat we geen zwemkleren mee hebben!) en lopen het laatste stukje naar het station. Op het moment dat we, na 30 kilometer, bij gebrek aan een fatsoenlijk café in de buurt, bij de McDonald’s wat drinken, komt de regen ineens met bakken uit de lucht! Wat zijn wij blij dat we niet meer in het open veld aan het wandelen zijn…
Wanneer het droog is nemen we de trein terug naar Münster waarna we ons even opfrissen. We dineren bij L’Osteria, waar we een heerlijke pizza eten. De voorspelde regen trekt gelukkig net niet over het terras waar wij zitten.
Ik herinner me van ons vorige wandelweekend dat ik enorm veel last had van mijn lijf: mijn voeten, benen, heupen, buik, nek, alles deed me toen zeer. Dit keer heb ik bijna nergens last van en dat is wel prettig 😊 Pa en Jolanda voelen iets meer hun voeten en benen, maar dat is de dag erna ook alweer een stuk minder. ’s Avonds liggen we, net als de avond ervoor, op tijd in bed. We besluiten om zondag niets meer te gaan ondernemen. Dus na het ontbijt pakken we onze boel bij elkaar om met de trein weer naar huis te gaan.
Net als acht jaar geleden heb ik ook dit weekend weer als waardevol ervaren. Het is fijn om gedurende langere tijd met z’n drieën te kunnen optrekken. Goede gesprekken, maar ook samen stil kunnen zijn. Samen kunnen lachen, samen kunnen huilen. Ik kan er weer even tegenaan 😊