Ook deze zomer gaan we weer met de trein op vakantie, net zoals in 2023 en 2022. Na een uitgebreide gezinsvergadering besluiten we dat Oostenrijk ons hoofddoel wordt. Om de reistijd draaglijk te houden, splitsen we zowel de heen- als terugreis op.
München
Onze eerste stop is München, waar we tegen 17.00 uur arriveren na een vroege start om 8.18 uur vanuit Meppel. Drie nachten verblijven we in hotel Augustin, lekker dichtbij een metrohalte. Onze kamer heeft drie stapelbedden, allemaal met een plastic matrasbeschermer. Jammer dat ik van elke draai die ikzelf of een van mijn gezinsleden maak wakker word. Gelukkig hebben we airco tegen de warmte, maar die maakt de eiwitvorming op mijn oogwit – die waarschijnlijk ontstaat doordat mijn ogen denken dat ze niet volledig dicht hoeven wanneer ik mijn slaapmasker draag – alleen nog maar erger. Gelukkig heb ik mijn flesje kunsttranen bij me, een overblijfsel van het laseren van mijn ogen.
München is een heerlijke stad om te zijn en rond te lopen. We beklimmen de toren van de Frauenkirche, lunchen in de Engelse Tuin, bewonderen dure auto’s in de BMW Welt (de mannen zijn in de zevende hemel, wij vrouwen vinden snel een leuk bankje en kijken mensen), verkennen het Olympiapark en maken een snelle tour door het Deutsches Museum Verkehrszentrum. Het Hofbräuhaus is een letterlijk oorverdovende ervaring die we snel verlaten. We bezoeken Slot Nymphenburg en genieten van schnitzels en burgers (voldoende vega-opties voor mij en zelfs wat keuze voor Karlijn die – zeg maar – vrij weinig lust). Het openbaar vervoer brengt ons overal, en we lopen ook heel wat kilometers af.
Obertraun
Vervolgens reizen we via Salzburg en Attnang-Puchheim naar Obertraun, waar we een huisje hebben op het Dormio Resort Obertraun. Dit park hebben we zorgvuldig uitgekozen, met zwembad, meer, Nederlandse animatie, bergen en nog wat aanvullende vereisten. Het huis is top, de wespen wat minder. Het treinstation is handig, maar de meeste steden aan het spoor zijn niet echt boeiend. Het zwembad blijkt een schot in de roos voor de kinderen, vooral nadat we Nederlandse buren krijgen met kinderen in dezelfde leeftijd. Het meer is mijn favoriet, ik zwem regelmatig een stukje. De animatie valt helaas tegen, en voor tieners is er weinig te doen. De bakker en supermarkt zijn prima te bereiken, maar behoorlijk prijzig. De grotere supermarkten in de buurt zijn alleen met de auto bereikbaar, wat betekent dat we met de hoge prijzen en zeer weinig keuze moeten dealen.
De wasmachine doet haar werk half; de was ruikt schoon maar is dat helaas niet echt. We lopen meerdere dagen in wit-gele shirts rond omdat de zonnebrandolie er niet uitgaat. Kanoën is leuk om te doen, en ik vind het suppen zo leuk dat ik later in de week nog een keer een sup huur.
Onze kinderen vragen of we alsjeblieft niet elke dag gaan wandelen. Gelukkig voor hen is er maar één berg bereikbaar met het OV, waardoor we ook rustige dagen hebben. Wat we wel doen in deze negen dagen: een wandeling van 10 kilometer naar de Koppenwinkel, een meer iets verderop. Ondanks dat het mooi is, worden we verwend door ons eigen meer, waardoor dit niet heel spectaculair aanvoelt. Met de kabelbaan gaan we naar de Hoher Krippenstein, een berg op 2109 meter hoogte. Na een mooi uitzichtpunt wandelen we in zo’n 7 kilometer naar een middenstation op 1791 meter hoogte. Dit vind ik een van de mooiste momenten van de vakantie: fantastische uitzichten, weinig mensen en een goede fysieke uitdaging.
We bezoeken Hallstatt, een dorp aan de andere kant van het meer, dat model heeft gestaan voor de film Frozen. Busladingen vol Aziatische toeristen worden er gedropt, maar wij nemen de eerste bus vanaf het park en zijn er iets na 8.30 uur. Dan is het al warm, maar nog rustig genoeg voor Bernd om foto’s te maken zonder tientallen mensen erop. De kinderen en ik gaan de zoutmijn in, waar het 8 graden is, een verademing met de warme temperaturen. We trekken een broek en trui aan voor de 90 minuten durende rondleiding, leren over de mijn en roetsjen twee keer van een glijbaan. Bernd verkent het dorpje, dat steeds drukker wordt.
Ook gaan we een dagje naar Bad Ischl. Bij aankomst zien we de overvolle parkeerplaatsen en zijn extra blij dat we met de trein zijn. We bezoeken de Keizervilla en het Kurpark, en vluchten een restaurant en later een supermarkt in wanneer het plotseling begint te stortregenen. De supermarkt is een welkome verrassing: eindelijk kunnen we fatsoenlijke boodschappen doen met veel meer keuze.
Aan het eind van onze week worden we ’s avonds getrakteerd op een spectaculaire lasershow als afsluiting van een lokaal feest. Daarnaast vinden er toevallig een aantal concerten plaats aan het meer. Een vakantie zonder muziek is voor ons geen echte vakantie, dus we genieten van een big band, drie musici op een bootje die muziek maken terwijl ze heen en weer worden gevaren (een traditie van zo’n 200 jaar oud), een coverband met leden van rond de 70 jaar en het harmonieorkest van Obertraun. Helaas wordt het geplande folklorefeest gecanceld vanwege slecht weer.
Nürnberg
Na ruim een week vertrekken we naar Nürnberg voor een tussenstop van twee nachten. Ons appartement midden in de stad heeft een balkon met gaas, waardoor het uitzicht beperkt is, maar de duiven ons besparen. Een zelfbedachte stadstour brengt ons bij alle mooie gebouwen en het Deutsche Bahn museum, waar we verrassend veel tijd doorbrengen. Ondanks ons voornemen om rustig aan te doen, halen we weer 19.000 stappen op een dag.
Ik slaap het beste wanneer het helemaal stil is. De plafondventilator van de onderburen houdt me wakker, en ik eindig uiteindelijk in Karlijns tweepersoonsbed waar ik dat zoef-zoef-zoef-geluid niet hoor. De stad ontwaakt erg vroeg, wat mijn nachtrust niet ten goede komt. Onze laatste ochtend in de stad word ik wakker met oploskoffie (benodigde coffeepads zijn niet te koop in de buurt…) en een banaan met Duitse kwark (waarom verkopen ze in Nederland wel Franse, maar geen Duitse kwark?), blij dat de trein ons weer naar huis brengt en we niet zelf hoeven te rijden. We arriveren zeven uur later in Meppel, waar een heerlijk diner bij mijn schoonouders wacht.
Ik heb verschillende podcasts gedownload, maar vond nauwelijks tijd om ze te luisteren. Gelukkig had ik wel genoeg rust om te lezen, waaronder The Dance of Fear van Harriet Lerner. (Inderdaad, met leesbril! Het laseren heeft mijn zicht veraf volledig hersteld, maar ook het verval van dichtbij lezen versneld. Gelukkig had ik nog een leuk montuur 😉) Dit bood een interessante afwisseling en balans tussen inspanning en ontspanning. Ik kijk terug op een fijne vakantie met een goede mix van activiteiten en momenten van rust.