Elk jaar ga ik op Frieslandtournee met duo Puur. Harpiste Annegreet Rouw en ik zijn inmiddels – na 12 jaar samen spelen – behoorlijk op elkaar ingespeeld, letterlijk en figuurlijk, en zo gaat elke tournee ook steeds makkelijker 😊 Wat enkele jaren geleden begon als een leuk uitje naar Terschelling heeft het nu vaste vormen aangenomen (2016, 2017) en starten we een nieuw seizoen met een weekend Friesland.
Afgelopen weekend was het weer zover.
Omdat een tournee alleen een tournee is als we daadwerkelijk concerten kunnen geven, begin ik in januari met het benaderen van locaties. Ik verwacht dat het dit jaar een eitje wordt: we hebben inmiddels in zoveel zorgcentra concerten gegeven dat ik er vanuit ga – hoe naïef – dat ik binnen een dag van iedereen reactie krijg en het weekend zo gevuld is. Helaas pindakaas, ook zorgcentra werken met hun eigen agenda’s die soms al maanden van tevoren vol zitten. En ook dit jaar mail en bel ik weer achter nieuwe concertlocaties aan. Ik moet altijd wat bergjes verzetten om onszelf aan de telefoon aan te prijzen en concerten te regelen tegen een fatsoenlijk honorarium, maar als dat me eenmaal is gelukt, krijg ik er zelfs plezier in en lukt het me om de tournee weer vol te krijgen. In één weekend zullen we zeven concerten geven, hetzelfde aantal als vorig jaar. Gelukkig ben ik allang weer vergeten hoe intensief en vermoeiend dat is.
Vrijdag 21 september is het dan zover. Of eigenlijk begint het feest al op donderdag 20 september: dan hebben we de laatste repetitie voor enkele nieuwe stukken (nog een voordeel van een tournee: je hebt in een paar dagen veel tijd om nieuwe stukken te spelen, zodat die er goed in gaan zitten). Op vrijdagochtend breng ik eerst de kinderen nog naar school en daarna rijden Annegreet en ik naar het noorden. We beginnen de dag met een concert in een zorgcentrum in Bartlehiem waar we voor het derde jaar op rij langskomen. Het begint al vertrouwd te worden! Na dit concert vervolgen we onze weg naar Beetsterzwaag, naar een locatie waar we ook al eens eerder zijn geweest. En ook dit bezoek gaat een traditie worden, als ik de manager mag geloven. ’s Avonds spelen we nog een concert in een locatie in Gorredijk en ook hier zijn we eerder geweest. Ik merk dat het prettig is dat ik weet waar we terecht komen en dat ik niet tot drie keer toe aan een nieuwe locatie moet wennen.
’s Avonds rijden we moe naar onze B&B om in te checken. We hebben gekozen voor Gastopstal in Wyns waar we hartelijk worden ontvangen in een ruime B&B. We zijn moe en liggen al snel op bed. Annegreet slaapt al snel; ik kan de slaap niet vatten. Het bed ligt best oke, maar ik stoor me erg aan het licht dat uit de aangrenzende gemeenschappelijke ruimte door onze bovenramen heen komt. Een enkel lichtknopje kan ik vinden, dus het wordt iets donkerder, maar dan beginnen alle mensen van de groepsaccommodatie – die zich ook in deze B&B bevindt – binnen te druppelen. En ook dat hoor ik; elk geluidje, elke voetstap klinkt heel hard. En daarna hoor ik al deze voetstappen boven ons lopen (houten vloer…). Het wordt 2:00 uur en ik neem maar een melatoninepil die ik voor dit soort gevallen bij me heb. Helaas blijft het gewenste effect uit en zie ik het 3:00 uur worden. Bijna leg ik me neer bij het feit dat dit een nacht wordt waarin ik echt niet slaap. Ik bedenk me wel dat ik nog vier concerten te gaan heb en alhoewel ik inmiddels zo af en toe koffie drink om dips tegen te gaan, zie ik er tegenop om deze concerten op koffie en zonder slaap te draaien. Ik bedenk me dat de kans groot is dat mijn oordoppen in mijn toilettas zitten, stap weer uit bed om deze te halen. Met doppen in is het in elk geval stil. En val ik zowaar nog in slaap ook. En word om 7:00 uur weer wakker (normaal gesproken zou dit ‘uitslapen’ heten) met enorm zere oren. De doppen heb ik er in mijn slaap dus nog niet uitgetrokken. Ik haal ze eruit en slaap zelfs nog even verder! De wekker gaat om 7:50 en ik denk maar één ding: komende nacht moet anders, want ik weet niet of het anders goed gaat komen zondag.
Na een flinke kom warme havermoutpap met appel (dank Annegreet) kan ik er wel weer tegenaan. Terwijl ik me aan het opmaken ben, regelt Annegreet een nieuwe slaapplek voor me: vannacht mag ik bij de eigenaren in huis slapen. Hopelijk is het daar donkerder en stiller.
We rijden vol goede moed naar het Natuurmuseum Fryslân: daar verzorgen we muziek bij de opening van de nieuwste attractie: de onderwatersafari. Vandaag mogen voor het eerst bezoekers in deze attractie en Annegreet en ik mogen na afloop van onze muzikale bijdrage ook een ritje maken 😊 ’s Middags geven we een concert in een voor ons nieuwe locatie in De Westereen. Het is de eerste keer dat ze daar klassieke muziek hebben, dus spannend voor ons, maar ook voor de bewoners en activiteitenbegeleidster. Bewoners zijn erg enthousiast en vragen of we nog eens terug willen komen. Natuurlijk! Tijdens dit concert merk ik ineens dat ik blijkbaar toch niet helemaal fit ben; het zweet breekt me uit tijdens de pauze, ik ga bijna knock-out en even ben ik bang dat we onze tournee moeten staken. Frisse lucht, veel water en wat eten brengen me weer bij mijn positieven en ik speel zonder grote problemen de tweede helft van het programma.
De maaltijd die Annegreet ‘s avonds maakt valt erg goed en ik zie de zondag weer zitten. We proeven de heerlijke smaken van de verschillende desserts al in onze mond bij het digitaal bekijken van de dessertkaart van het dichtstbijzijnde restaurant. Aangekomen bij het restaurant blijkt er een besloten feest te zijn en kunnen we het doen met een bolletje ijs in een hoorntje. Helaas pindakaas.
’s Avonds slaap ik dus op een andere kamer waar het én stil én donker is! En ik val in slaap. Om rond 5 uur wakker te worden van de haan. Waarom blijft een haan zo lang doorkraaien??? Gelukkig heb ik mijn oordoppen meegenomen, zo kan ik toch nog slapen tot mijn wekker gaat om 7.30 uur. In mijn pyjama, met mijn haar alle kanten op en met mijn kussen en dekbed onder de arm loop ik door de groepsaccommodatie terug naar onze B&B. Ik vang wat vragende blikken op en knik vriendelijk terug.
We nemen weer een stevig havermoutontbijt, pakken onze spulletjes in en gaan op weg naar Workum. Na 50 minuten rijden melden we ons bij de zorglocatie waar we te horen krijgen dat niet wij naar de bewoners hoeven te komen, maar dat de bewoners naar ons toe komen! Het kerkje aan de overkant is gereserveerd voor dit koffieconcert. Het blijkt een kerkje te zijn waar wij al eerder hebben gespeeld tijdens een 4 mei herdenking en weten nog heel goed hoe mooi de akoestiek was! We doen ons best om een tikkeltje vermoeid en zonder in te spelen een mooi concert neer te zetten. Het lukt nog aardig ook. We sluiten deze tournee af met een middagconcert in Franeker, in een locatie waar we vorig jaar ook zijn geweest.
Het was een mooi weekend, fijn om met z’n tweeën op pad te zijn, het was goed om enkele nieuwe stukken meerdere keren te kunnen spelen. We hebben veel mensen laten genieten van onze muziek. Mensen voor wie het niet (meer) vanzelfsprekend is dat ze naar live klassieke muziek kunnen luisteren. We brengen de muziek graag naar deze mensen toe. Zodat ze even kunnen ontspannen. Met medebewoners, maar vaak ook met familieleden. Een moment dat ze samen kunnen beleven zonder dat er gepraat hoeft te worden. Want communicatie met woorden is vaak niet meer mogelijk bij deze doelgroep.
Volgend jaar gaan we weer!
