Januari 2014: er knapt iets in mijn hoofd, figuurlijk, en ik kan alleen maar huilen. Mijn verjaardag breng ik huilend door (m.u.v. een concert ’s middags, ik weet de tranen een uur lang (een lang uur) binnen te houden). Wat is er met me aan de hand? De dag na mijn verjaardag moet ik weer aan het werk bij ArtEZ, maar ik zie er enorm tegenop, besluit me ’s ochtends ziek te melden en naar de huisarts te gaan. Zo ken ik mezelf namelijk niet. Advies van de huisarts: twee weken thuis blijven en alleen maar leuke dingen doen, en contact zoeken met de bedrijfsarts wat ik dan ook meteen doe. Leuke dingen doen is geen enkel probleem. Ik maak overuren op min wandelschoenen en mijn fluit raak ik veel meer aan.
Natuurlijk licht ik ook mijn ouders in en via mijn vader kom ik in contact met Margreet Bijnagte van Turn Out. Bij haar voel ik me erg op mijn gemak en in overleg met ArtEZ besluit ik om een supervisietraject bij haar te volgen. Er is wat met me aan de hand, maar ik weet niet wat en door middel van supervisie hoop ik hier grip op te krijgen. Ik huil te pas en te onpas, zodra er ook maar iets in mijn ‘ziel’ binnenkomt, komen de tranen alweer. Het zal er wel bij horen, maar ik voel me er niet zo prettig bij.
In de gesprekken met Margreet staat centraal: ‘wat denk ik, wat wil ik, wat voel ik en wat wil ik ermee?’ De gesprekken zijn positief confronterend: wie ben ik eigenlijk? Wie ben IK eigenlijk? Wat wil IK, wat voel IK? Hoe leer IK de regie in eigen handen te nemen en hoe word en handel ik authentiek? Wat is mijn passie, wat zijn mijn kernkwaliteiten, wat zijn mijn valkuilen, wat doe ik eraan en wat voor werk past er bij mij? Bij mij zoals ik ben, voel en wil? Veel vragen en bij de meeste sta ik niet dagelijks stil. Nu wel. Ik wil. Ik maak voor elk gesprek mijn huiswerk, oefen het geleerde en reflecteer me suf. Halverwege (ik heb 10 gesprekken in totaal) stoppen de tranen en maken ze plaats voor passie, enthousiasme. Over wie ik ben en wat ik wil. Ik pas mijn nieuwe inzichten toe in mijn werksituaties, ontmoet nieuwe mensen, heb de moed om nieuwe ideeën uit te werken en projecten op te pakken.
Ik probeer los te laten: mijn financiële zekerheid (het moeilijkste van alles), mijn idee over ‘ik moet wat doen met mijn gevolgde studies’, en meer mijn hart te volgen, daar waar mijn bezieling ligt. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik wil, ik wil, ik wil!
Op 15 juli krijg ik mijn certificaat en heb ik met succes het supervisietraject afgerond. Ik heb een enorm leerproces achter de rug, ben weer ‘in balans’, maak keuzes en focus me op datgene wat ik belangrijk vind. Niet om egoïstisch te worden, maar wel om meer aan mezelf te denken, zodat ik authentieker word en kan werken vanuit mijn ‘ziel’ en niet vanuit door derden opgelegde criteria. Die anderen mij opleggen en waarvan ik denk dat anderen die mij opleggen (ik weet het: ingewikkeld).
Halverwege en aan het eind krijg ik deze kaart van Margreet:
De eerste keer snap ik hem niet, dat geeft ook wel weer wat voor spaghetti er in mijn hoofd zit op dat moment. De tweede keer snap ik hem meteen. Je zit aan een ketting en je hebt zo beperkt de ruimte om rond te lopen. Een veilige situatie, maar word je hierdoor gelukkig? Maar het is zo eenvoudig, als je beter kijkt, om de ketting even op te tillen, van de boomstam te halen en vrij te lopen! Ik zit niet meer vast in mijn eigen patronen, maar kan er veel beter met een afstandje naar kijken. Zo zie ik dat er veel meer mogelijk is dan ik voorheen dacht. Dat IK veel meer mogelijkheden heb dan ik voorheen dacht.
Margreet, bedankt voor wie je bent en dat je daarmee mij een eind op weg hebt geholpen! Ik heb lang op één station doorgebracht en nu ga ik op weg naar het volgende station.