Skip to main content

20 juli: ik geef met duo Puur een concert in de muziekkamer Edam. Het is enorm benauwd buiten en met het inspelen thuis staat het zweet me al na vijf minuten op mijn voorhoofd. Dat belooft wat. Mijn ‘normale’ tape dat ik op mijn lipplaat van de fluit heb tegen het wegglijden vervang ik door old-school-leukoplast: nog ruwer van materiaal en minder kans op wegglijden. Want wegglijden is echt niet fijn voor een fluitist… Vlak voordat ik weg ga, stop ik nog een hydrofiel luier in de tas: multifunctioneel en zeer handig tijdens een zweterige dag.

Gewapend met een AH-dagkaart van de NS (want: altijd zo goedkoop mogelijk willen reizen) neem ik de trein vanuit Meppel naar Weesp waar Annegreet me met de auto op wacht. Vanuit daar gaan we carpoolen. Is het plan. Voor Zwolle rijden we al erg langzaam, in Lelystad zie ik mijn overstaptijd in Almere in gevaar komen en in Almere blijkt mijn volgende trein inderdaad al te zijn vertrokken. Ik vraag Annegreet naar Diemen te rijden, zodat we allebei een stukje verder op de route zijn en niet teveel tijd verliezen. Vlak voor Diemen staat de trein stil ‘wegens een klein technisch mankement’, maar gelukkig blijkt het inderdaad klein te zijn en rijden we aardig vlot weer verder. Ik wind me intussen al aardig op, want we hadden zo ruim gepland en volgens de navigatie komen we een kwartier later dan gepland aan op bestemming: drie kwartier voor aanvang van concert. Gelukkig is Annegreet een stuk relaxter. Ze heeft voor mij een stuk chocola bewaard waar ik wel heel veel zin in heb. Ze was echter even vergeten dat ze al een half uur stond te wachten en de chocola daarmee ook, in de zon. Gelukkig heb ik nog een broodje pindakaas mee…

Muziekkamer Edam

We komen aan op locatie, een kleine huiskamer vol met snaarinstrumenten. En ik denk: euhm, waar moet het publiek dan zitten? We installeren de boel, kleden ons om en de mensen blijven binnenkomen! Annegreet heeft net geen mensen op schoot, maar knus is het wel 🙂 En warm… Had ik al verteld van mijn lichamelijke reacties op een hoge luchtvochtigheid?

We spelen een concert van een uur. Na vijf minuten concludeer ik dat het met de benauwdheid gelukkig nog wel mee valt, dat moet vol te houden zijn. Mijn blaas echter….die zit vol (en ik was drie minuten voor aanvang nog naar het toilet geweest!). Ik zit in dubio, een half uur lang, of ik het kan maken om naar het toilet te gaan. Na dat half uur beslis ik: nee, ik ga niet, ik moet het maar ophouden. Helaas is dat niet mijn enige gedachte tijdens het concert. Soms zit ik in de flow en kan ik helemaal op gaan in de muziek. Nu passeren echter dit soort gedachtes de revue (zou ik toe zijn aan vakantie?):
– Ik moet plassen.
– Hmm, voor mijn gevoel dit concert net iets te slecht voorbereid.
– Mensen zijn leuk zeg, ze luisteren echt en zijn geïnteresseerd.
– Ik moet plassen.
– Het is maar goed dat ik deze stukken door en door ken, want anders had ik veel fouten gemaakt nu.
– Opletten, de muziek, speel!
– Kan ik naar de wc, of kan ik dat niet maken?
– He wat leuk, alle klankkasten resoneren mee met mijn fluit.
– Wat voor mensen zouden hier nu in het publiek zitten?
– Niets van aantrekken! Maak muziek en denk niet zoveel na!
– Nee, ik ga niet naar de wc.
– Wie kondigt het volgende stuk aan? Annegreet of ik? Wat is eigenlijk het volgende stuk?
– Best lekker, met de tuindeur open. Minder warm dan ik dacht hier.
– De ruwe leukoplast werkt! Ben nog niet weggegleden.
– Wat zouden de mensen van ons concert vinden?
– Zijn we hier alweer? Opletten, Petra!
– Hmm, dit ging niet zoals ik had gewild.
– He, dit was een mooie passage!
– Hoe laat is het? Komen we goed uit met ons programma en de mondelinge toelichtingen?
– Wat een leuke toelichting, Annegreet!
– Wat zal ik morgen eens gaan doen?
– Zou deze Franse mevrouw onze Nederlandse toelichtingen nog een beetje kunnen volgen?

Enzovoort, enzovoort…

Na een uur ben ik oprecht blij dat we klaar zijn en dat ik er nergens uit ben gevlogen, ondanks al mijn gedachten en de momenten waarop ik dus niet bij de muziek was. Frustrerend dat het me soms niet lukt, maar ik accepteer dat het soms voor komt. Ik ben toe aan vakantie en aan nieuw repertoire. Mezelf weer op scherp stellen en energie op doen. Opladen. Ons eerstvolgende geplande concert is begin september. Wie weet komt er nog iets tussendoor, maar voor nu houden we in elk geval even vakantie en rusten we uit, zodat we in september met frisse moet aan (her)nieuw(d) repertoire kunnen werken. Ik heb er zin in!

3 Comments

Wil je een reactie geven?