Sollicitatiegesprekken

Ik heb er in mijn leven al best wat gehad: sollicitatiegesprekken. Soms heel formeel, zoals ik me altijd voorstel hoe een sollicitatiegesprek dient te gaan (vooroordeel…), en soms heel informeel. Van die laatste categorie kan ik me leukere situaties herinneren dan van de eerste categorie.

Zoals bij Hans Anders in Lelystad waar ik op mijn 16e langs liep, zag dat ze een hulpkracht zochten, in mijn korte broek naar binnen liep en te horen kreeg dat ik de eerstvolgende zaterdag mocht komen. En waar ik twee jaar lang elke zaterdag en elke vakantie met veel plezier heb gewerkt. En, een jaar nadat ik in Lelystad was gestopt omdat ik ging studeren in Enschede, bij Hans Anders aldaar. Toen ik nieuwe lenzen nodig had, men mijn gegevens ging opvragen in Lelystad, ik zei dat de opticien de groeten moest doen, we in gesprek raakten, en ik de eerstvolgende vrije dag door de week kon komen (de zaterdag wilde ik vrij houden en dat was warempel geen enkel probleem). En met veel plezier twee jaar heb gewerkt, wanneer mijn rooster het toeliet.
Zoals mijn leuke student assistentschap op de Universiteit Twente op de afdeling Onderwijskundige Meetmethoden en Data-analyse en ik werkcolleges over toetsprogramma’s mocht maken. De docent was mijn afstudeerbegeleider. Het lesmateriaal ontwikkelen vond ik ontzettend leuk, evenals het assisteren tijdens de werkcolleges.
Zoals bij een muziekschool waar ik niet eens een gesprek had, maar de fluitdocent een beetje kende en zo twee jaar mocht lesgeven.
Zoals mijn eerst ‘echte’ functie als onderwijskundige bij ArtEZ waar via via werd vernomen dat ik al een heel kleine baan had op een andere afdeling (waar ik ook weer via via en heel informeel terecht was gekomen) en men hoorde dat ik net was afgestudeerd als onderwijskundige, mij belde, ik geïnteresseerd was en meteen mocht beginnen.
Zoals bij ArtEZ waar ik formeel moest solliciteren op een andere functie binnen mijn toenmalige afdeling en dat ik dat pas op de dag zelf hoorde. Aah, snel voorbereid, en helemaal als mezelf op gesprek kwam, en de functie kreeg.

De ‘formele’ gesprekken kan ik me ook nog goed herinneren, maar iets minder positief; ze waren dan ook minder succesvol. Ik kan me in elk geval niet een dergelijk gesprek herinneren waarna ik de baan kreeg. Wel had ik altijd veel zenuwen, vroeg me af wat ik aan moest, welke tas ik mee moest, welke vragen ik moest stellen, wat ik wel en niet moest zeggen, me onzeker voelde. Kortom: ik was overal mee bezig, behalve met mezelf zijn. Ik had altijd het idee dat ik vanuit de lucht op mezelf, en het gesprek keek. Wel kreeg ik bij elk gesprek te horen dat mijn brief erg goed was en mijn CV interessant. Een hele kort-door-de-bocht-conclusie: als ik authentiek ben en me niet anders voor doe (ook niet een beetje), ben ik succesvoller (en conclusie 2: schrijven gaat met beter af dan praten). Of zie ik dan iets over het hoofd?

Een recente ervaring wijkt af van bovenstaande conclusie: ik had een leuk gesprek voor een baan op een muziekschool (voorafgaand: telefoongesprek, CV gemaild, uitnodiging voor gesprek). Een gesprek waar ik 100% mezelf was, zo mezelf dat ik, voor het behouden van een goede relatie werkgever-werknemer, aan gaf dat ik zwanger ben. Maar ook aan gaf dat ik een vervanger had gevraagd en mee dacht aan oplossingen, want natuurlijk is het voor leerlingen geen wenselijke situatie om vaker dan nodig is van docent te wisselen. Ook vertelde ik dat het mij niet meer dan logisch lijkt dat een docent wordt aangenomen op basis van juiste competentie/geschiktheid en niet op basis van al dan niet zwanger zijn met de niet wenselijke situaties die dat met zich mee brengt.
Een week later ontving ik bericht met een afwijzing: werkgever vond het toch wel problematisch om de leerlingen eerst te laten wennen aan een invaller en een paar maanden later aan mij én ik kan de leerlingen niet begeleiden op piano wat toch wel gewenst is. De tweede reden begreep ik goed, in de eerste reden zag ik een vorm van discriminatie waarna ik me af vroeg wat te doen. Ik heb er uiteindelijk anoniem melding van gemaakt op www.discriminatie.nl. Anoniem, omdat ik vind dat dit wel meegenomen moet worden in de discriminatie-statistieken van Nederland, maar geen actie wil ondernemen richting de betreffende muziekschool. Wel heb ik natuurlijk de muziekschool een bericht teruggestuurd waarin ik netjes heb verwoord wat ik ervan vind.
Gelukkig is dit de enige negatieve ervaring en ben ik na andere gesprekken niet aangenomen, omdat mijn competenties, in plaats van lichamelijke situatie, niet aan bleken te sluiten bij de functie.

Na een snelle analyse van resultaten van formele-informele sollicitaties kom ik dus tot de conclusie dat informele sollicitaties meer resultaat hebben. Laatst ontving ik deze link. Heeft het dan helemaal geen zin, zeker in deze tijd, om te reageren op vacatures middels een ‘ouderwetse’ sollicitatiebrief en kan ik me beter storten op nog meer netwerken? Ik weet het nog niet zo goed, tips zijn welkom!