Sinds een paar dagen heb ik tijd over op mijn werkdagen. En dat voelt erg vervelend. Ik heb momenteel geen grote onderwijskundige klussen, wel uithangende lijntjes. Geen concerten op korte termijn. En dus heb ik het gevoel dat ik heel hard moet werken om de werkdag zo nuttig mogelijk door te brengen. Terwijl ik weet dat een dagje weinig doen ook prima is en vaak zelfs inspiratie geeft.
Ik las de blog van De Groene Meisjes waarin Merel het heeft over activiteiten die je kunt ondernemen wanneer je niet vooruit te branden bent. Hoewel ik niet alles herken, vond ik het onderwerp wel de moeite waard om er iets over te schrijven.
Mijn werkdagen zijn maandag, dinsdag en donderdag. Op dinsdag en donderdag geef ik deels fluitles, dus die uren zijn gevuld. De andere uren vul ik met onderwijskundig werk en fluit studeren. Het liefst heb ik een precies passende planning, zodat ik niet te weinig, maar ook zeker niet te veel uren (moet) werken. Ondanks dat het zelfstandig ondernemerschap me echt goed bevalt, is dat één van de dingen waar ik nog mee moet leren dealen. Ik heb nog zelden een perfecte week qua werkuren gehad. Of ik heb veel te veel te doen, of, zoals nu, veel te weinig. Doordat een opdrachtgever me minder werk heeft gegeven dan beloofd, zit ik nu met gaten in mijn planning. Terwijl ik andere opdrachten toe had kunnen zeggen. Balen.
Een lege agenda. En dan begint er iets te knagen. Schuldgevoel. De kinderen bij de opvang en ik zit thuis. Geen geld te verdienen. Niet efficiënt bezig te zijn. Zelfs nu ik niet helemaal fit ben, mijn hoofd knalt zo nu en dan bijna uit elkaar door verstopte holtes, heb ik het gevoel dat ik altijd omzet draaiend bezig moet zijn. Er moet toch geld op de rekening komen? Zulke dagen duren lang. Mijn to do list is volledig afgewerkt, administratie bijgewerkt.
Natuurlijk denk ik hier veel over na. Ik wéét dat het goed is om het zo nu en dan rustig te hebben. Dan heb ik tijd voor acquisitie, want ik word echt niet overstelpt met telefoontjes met concertaanbiedingen, en vaak na een acquisitierondje wel weer even. Dan heb ik tijd voor een langere wandeling, want wandelen met twee kinderen is leuk, maar niet acht kilometer lang. Dan heb ik tijd om alle conceptblogs in mijn hoofd uit te tikken. Als ik dat allemaal gedaan heb, begint het weer te knagen.
Ik weet dat het goed is om het zo nu en dan rustig te hebben, maar het voelt niet zo! Het voelt alsof dit het begin van het einde is. Dat ik een verkeerde beslissing heb gemaakt om zelfstandig ondernemer te worden. Dat mensen erachter zijn gekomen dat ik eigenlijk helemaal niets kan. Dat niemand meer op mijn muziek zit te wachten. Dat ik nu voor eeuwig en altijd thuisblijfmoeder moet zijn. (En dat is iets wat ik totaal niet ambieer.) Ik weet dat het niet zo is, maar het vertrouwen is af en toe een beetje weg.
Omdat ik niet constant een schuldgevoel wil hebben en wéét dat het echt wel weer goed komt, ga ik nu ga écht proberen te genieten van de extra tijd die me verplicht wordt gegeven. Ik ga de zolderkamer – aka mijn kantoor – opruimen. Ik ga wandelen. Ik ga de kapper bellen. Ik ga een taart maken. En vanmiddag ga ik lesgeven. Doei!
p.s. Ik hoop dat ik volgende maand zo druk ben dat ik geen tijd heb om nieuwe blogs te schrijven!